Theaterproducent Hummelinck Stuurman heeft tot op heden een half miljoen euro omzetverlies geleden en staat op de rand van de afgrond. Directeur en producent Arjen Stuurman hoopt in oktober weer op volle kracht vooruit te kunnen. Als dat niet mag, is het afgelopen. ‘Ik maak me het meest zorgen om de tien mensen die we in vaste dienst hebben.’
Arjen Stuurman zag het al helemaal voor zich. De bezoekers aan zijn theatervoorstellingen zouden een theatraal gezichtsmasker gaan dragen, geïnspireerd op de commedia dell’arte. ‘Dat ziet er leuk uit, is geestig om te dragen en zou de anderhalve meter afstand tussen de toeschouwers kunnen reduceren tot 75 centimeter.’
Hij had kostuumontwerper Carin Eilers gevraagd voor het ontwerp en liet TNO uitzoeken of het verantwoord zou zijn. ‘Toen werd bekendgemaakt dat er vanaf 1 juni hoe dan ook maar dertig mensen in de zaal mogen zitten. Dat was een tegenslag’, zegt Stuurman.
Hummelinck Stuurman is een impresariaat voor cabaretiers als Ronald Snijders, Louise Korthals en Wim Daniels. Daarnaast brengt het als vrije theaterproducent toneelvoorstellingen op de planken, zoals Cocktails die in februari in première ging, en succesvolle boekbewerkingen van De tolk van Java en Tonio.
Toen op 12 maart alle evenementen met meer dan honderd bezoekers verboden werden, schoof Stuurman aanvankelijk alle voorstellingen een maand naar achter. ‘Die eerste periode dachten we nog: dat kunnen we lijden, de meeste voorstellingen halen we wel in.’
Hoe gaat het nu met uw bedrijf?
‘Met het productiehuis gaat het heel slecht. Bij het impresariaat zijn de investeringen minder groot, maar voor de toneelvoorstellingen hebben we een enorme schuld van de kosten die we altijd vooruitbetalen zoals decor, regie en techniek. De meer dan honderd toneelvoorstellingen die nu verloren zijn gegaan, hadden we nodig om die kosten te dekken. We hebben tot nu toe een half miljoen euro omzetverlies.’
Het theatrale masker gaat voorlopig niet door, wat kunt u wel doen?
‘We doen veel via onlineregistraties. En we zijn begonnen met het Klapstoelkabaret waarbij we met een reizend podium op de parkeerplaats van theaters gaan staan. Het is natuurlijk geen echte oplossing, maar we doen het om te laten zien dat we theater willen maken en dat we nog leven. We gaan ervan uit dat we in oktober weer op volle kracht vooruitgaan. Als we die mentaliteit niet hebben, verlamt dat.’
‘Met honderd bezoekers redden we het niet’
Hebt u de afgelopen maanden een moment van verlamming gekend?
“Toen bleek dat de driehonderd miljoen euro die de minister uittrekt voor de culturele sector niet voor vrije theaterproducenten is, vond ik dat enorm frustrerend. Wij krijgen niets, terwijl 80 procent van het theateraanbod komt van niet-gesubsidieerde makers. Wij kunnen alleen maar leven van de kaartverkoop, daarom zijn de aantallen bezoekers voorwaardelijk voor ons bestaan. Met honderd bezoekers redden we het niet. Zwartwit gesteld: wij spelen om geld te verdienen; als de gesubsidieerden spelen, dan kost het geld.’
Van ondernemers wordt verwacht meer risico te kunnen dragen…
‘Uiteraard is er een ondernemingsrisico. Als het goed gaat, verdienen we veel geld en als het slecht gaat, verliezen we geld. Maar als er door de overheid wordt besloten iets niet door te laten gaan vanwege een gemeenschappelijk belang, dan moet je als samenleving de schade beperken. Ik verwacht niet dat ik een half miljoen terugkrijg, maar ik heb wel een schadevergoeding nodig om mijn bedrijf voort te kunnen laten bestaan. De aardappelboeren kregen 660 miljoen euro. Net als zij investeren wij een jaar lang en moeten we dat in een paar maanden zien te oogsten.’
Hoelang kunt u het nog volhouden?
‘Als er geen schadevergoeding komt en als we vanaf september niet een normaal seizoen kunnen draaien, dan is het in het najaar afgelopen. We kunnen het nog wel een paar maanden uitzingen. Dan zijn we failliet.’
Waar maakt u zich het meeste zorgen over?
‘Ik maak me het meest zorgen om de tien mensen die we in vaste dienst hebben. Zij hebben allemaal kinderen en hypotheken en ik stuur ze straks naar het UWV. Kunnen ze wel een baan vinden als de sector instort? Dat vind ik eigenlijk moeilijker dan dat ons bedrijf nu zou moeten stoppen en dat ik over een half jaar onder een andere naam op een andere schaal verder ga.’
‘Een failliet bedrijf moet natuurlijk geen geld gaan lenen’
Wat vindt u van het idee om een grootstedelijk fonds op te richten om de culturele en creatieve infrastructuur in Amsterdam overeind te houden?
‘Als we geen geld meer hebben om verliezen te dekken, maakt dat ons bedrijf ongezond. Dan zou je inderdaad geld kunnen lenen om nieuwe projecten op te kunnen zetten. Maar we slepen dan wel zo’n groot verlies met ons mee. Een failliet bedrijf moet natuurlijk geen geld gaan lenen. Dus eerst moeten we de schade rechttrekken, dan een volgend seizoen optuigen en daar weer voldoende aan verdienen om een deel van het verlies mee te kunnen compenseren. Dat zou het mooiste scenario zijn.’
Hoeveel heeft u nodig?
“We verliezen een half miljoen euro omzet, als we de helft daarvan terugkrijgen, dan ben ik al heel blij want dan kunnen we de grootste nood lichten.’
‘Er zijn best veel acteurs-echtparen, die mogen wél op elkaar klimmen’
Toneel op anderhalve meter afstand, kan dat eigenlijk wel?
‘Op dit moment is het nog lastig om een vrijscène te doen op toneel. We zouden eigenlijk bij de contactberoepen ingedeeld moeten worden. Mijn fysiotherapeut mag mij ook gewoon weer aanraken. Als je die kwalificatie hebt, is er veel meer mogelijk. En we kunnen natuurlijk acteurs testen voordat ze gaan spelen. Verder kunnen we monologen spelen of met acteurs die toch al een huishouden delen. Er zijn best veel acteurs-echtparen, die mogen wél op elkaar klimmen. Tot slot kunnen we kijken of we toneel kunnen maken op anderhalve meter afstand, maar dat is wel echt de laatste optie.’
